Samochód zadebiutował w 1987 roku[1], w którym firma Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano silnik[2]. Silnik to zmodyfikowana jednostka pochodząca od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana centralnie jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Napęd przekazywany był na oś tylną. W modelu F40 jedna z turbin pracowała w dolnym zakresie zaś druga włączała się na wyższych prędkościach obrotowych (od 5000 obr./min)[2].
W zawieszeniu zastosowano podwójne wahacze oraz spiralne amortyzatory. Prędkość maksymalna wynosiła 320 km/h. Ferrari F40 jest ostatnim modelem wyprodukowanym za czasów właściciela firmy, Enzo Ferrari[2]. F40 jest obok Porsche 959, Jaguara XJ220, Lamborghini Diablo, McLarena F1 i Bugatti EB 110 jednym z charakterystycznych supersamochodów przełomu lat 80. i 90.
![[foto]](https://www.devg.imobil.pl/media/cache/photo_med/photos/66/80/5ced0c9e88.jpg)
